Tijdens het avondeten praten we over de gebruikelijke koetjes en kalfjes (“veeg uw mond af met een doekje, niet met uw mouw”, “laat uw stoel op zijn vier poten staan”, “eet ook uw groenten, niet alleen uw vlees” – je weet wel hoe dat gaat), tot Nina plots zegt: “Falen is stralen”.

Waarop ik meteen bewondering/verwondering voel en vraag: “wauw Nina, waar heb je dat gehoord?”
“Gewoon, in mijn hoofd” volgt er. Wijze woorden van mijn achtjarige dochter, ‘gewoon in haar hoofd’ gehoord.

En er boenk op. Zelf zou ik het misschien net dat ietsje anders verwoorden, zoals: “Van falen ga je stralen”. Maar om de eer aan de bedenker te houden, houden we het op “Falen is stralen”.
Ze vertelt nog mooi dat je enkel kan leren door te proberen en te proberen en te proberen. En dus ook door te falen. “Want als je faalt weet je de volgende keer hoe je het beter moet doen, dus groei je, en straal je”.

Helemaal waar meisje. Helemaal waar.

En dat uit de mond van mijn perfectionistische en faalangstige dochter, die tijdens de eerste maand van het derde leerjaar na school verschillende keren lag te huilen in de zetel, omdat ze dacht dat ze zou moeten blijven zitten…
Haar juf, de leerondersteuner, de zorgjuf, haar papa en ik (en waarschijnlijk nog veel meer anderen) zetten vanaf dan actief in op het milderen van dat strenge stemmetje in haar hoofd. Zo leert ze op school over de leerkuil (waarbij je soms eerst naar beneden in de kuil moet glijden vooraleer je omhoog kan klimmen naar succes) en hangt de klas vol met uitspraken zoals ‘ik kan het nog niet’ (met de nadruk op nog). Thuis praten we niet (teveel) over toetsen en punten maar wel over wat ze wel of niet leuk vond die dag op school.

En dan plots komt ze zelf af met deze mooie uitspraak. En zegt ze het ook op zo’n manier waardoor ik er zeker van ben dat ze dit ook écht meent en voelt. Yes, een grote stap vooruit, richting meer zelfvertrouwen en minder faalangst.

Dat onze dochter goed is met woorden en mij zo vaak te slim af is, bewees ze al wel vaker. Ook mijn broer (haar peter) sprak al vaak de woorden uit: “Nina zegt zo’n wijze dingen” (het is dus niet enkel ik als mama die dat vindt 😉). Zo zei ze me enkele maanden terug dat ze niet naar school wou, dat ze geen zin had in leren rekenen, lezen en schrijven. Waarop ik zei dat ze dit toch wel moet doen, want dit heeft ze allemaal nodig om later te kunnen werken. Ik kreeg als antwoord: “Waarom mama? Waarom moet ik naar school? Want van spelen leer je toch ook?”. Touché, 1-0 voor Nina.

Ik maar zoeken naar mensen die ook een andere manier van onderwijzen, werken en moederen nastreven, los van de gangbare manieren in onze maatschappij. En dan heb ik toch wel zo’n voortrekker hier in huis, blijkt. Dat meisje gaat nog (meer) knappe dingen neerzetten, wacht maar.