Ik heb nooit een heel uitgesproken hobby of passie gehad. Zo zit ik niet vanaf mijn zes jaar in een jeugdbeweging, speel ik niet al 30 jaar lang basket en ben ik ook geen fervente puzzelaar. Soms vind ik iets leuk voor een tijdje. Tot ik er weer klaar mee ben. Of tot ik iets anders leuk vind.
Zo volgde ik als kind een paar jaar tekenschool, dan weer een paar jaar toneel. En als volwassene deed ik 2 jaar ballet, dan weer een tienlessenreeks yoga en daarna een jaar lindy hop. Af en toe kruip ik eens op mijn koersfiets (zo moest ik echt héél diep in mijn archief graven om een foto van mij op de koersfiets te vinden om bij deze blogpost te plaatsen) en nog veel minder af en toe haal ik mijn inline skates eens uit de kast.

Ook op werkvlak speel ik vaak met nieuwe ideeën of projecten. En mijn huidige werk bestaat ook uit een hele combinatie van jobs gaande van loopbaanbegeleider tot ondersteuner met een PAB-budget en (onbetaald) schrijver. En terwijl ik momenteel bezig ben met een opleiding tot familiaal bemiddelaar, droom ik al van een nieuwe opleiding binnen een paar jaar.

Altijd maar ideeën, plannen, projectjes, nieuwe dingen. Wat wil ik nu eigenlijk? Lang heb ik gedacht dat ik voor 1 passie moest gaan en voor 1 job. Duurzame, lange termijn keuzes. Intussen weet ik dat dit niet in mijn aard ligt. Mijn pad bestaat blijkbaar uit heel wat vertakkingen en zijweggetjes. En dat vind ik best wel leuk. Enkele jaren terug ontdekte ik dat hier een term voor bestaat: de creatieve generalist. Op mijn werk-blog. schreef ik daar dan ook een artikel over, dat ik graag ook hier deel aangezien dit mooi aansluit bij het concept van deze blog, over het zoeken naar mijn eigen pad.

Je leest ‘m hier.