Onze jongste, Arno, werd deze paasvakantie 6. Een heerlijk ventje. Het tekstje dat ik schreef voor zijn vijfjarige verjaardag vat goed samen wie Arno is:

Al 5 jaar leef jij voluid (geen typo – Arno is echt héél luid)
En haal je de gekste toeren uit.
Regels lijken voor jou niet te bestaan
En met jouw onuitputtelijke energie sta je altijd aan.
Zo staat jouw mondje echt geen seconde stil
En weet je héél erg goed wat je wil.
Wat je wil, wil je dan ook vooral nu meteen
En als je iets niet wil, is dit ook een duidelijke ‘neen’.
Bijvoorbeeld wanneer je nog niet eens weet wat we gaan eten
Dat je het niet lust, kan jij tóch al op voorhand weten.
Met diezelfde intensiteit en vastberadenheid kan je ook knuffelen, schaterlachen en spelen
En laat je ons volop mee in jouw enthousiasme delen.
Jouw sterke wil toon je ook doordat je blijft sparen voor haren tot op de grond
Zelfs bij je geboorte wist je al dat lang haar je goed stond.
En ook al vind ik je soms zo vermoeiend en intens
Toch is dit éxact wat ik je toewens:
Dat je mag blijven vasthouden aan jouw levenslust, sterke wil en vastberadenheid
Hopelijk geraak je deze in je leven nooit kwijt.

Een energiek, speels, luid, heerlijk kind, met een sterke wil waardoor luisteren niet zijn sterkste kant is. En daar lopen we dagelijks tegenaan. Ik moet niet 1, niet 2, niet 3 maar minstens 4 keer herhalen dat hij moet verder eten, zijn schoenen moet aan doen, zijn tanden moet poetsen en vooral moet ophouden met zijn zus te plagen (al heeft hij volgens mij zelf niet door dat dit plagen is maar zijn zus vindt het niet fijn dus moet hij stoppen). ‘Stop’. Het woordje dat hier dagelijks tien tot twintig keer valt. De ene keer nog rustig, de andere keer al (heel) wat luider.

Waarom luistert mijn kind niet? Enkele jaren geleden kreeg Arno de diagnose ASS. Wat wel wat kan verklaren. Ik merk dat ik, telkens wanneer ik iets wil zeggen, eerst zijn aandacht moet zien te vangen. Want wanneer hij op iets anders gefocust is, gaat alles wat ik zeg los langs hem heen. Maar dat lijkt niet het enige probleem te zijn. Wat ik zeg komt vaak niet binnen (letterlijk en figuurlijk). Misschien toch moeite met zich te concentreren? Misschien ADHD? We starten een traject op bij de psychiater om dit uit te zoeken. En om uit te sluiten dat het niet aan zijn oren zelf ligt, raadt de psychiater ons aan om toch ook maar even een gehoortest te doen.

Dus Arno en ik maandag naar het ziekenhuis. Arno was zo blij. Want “Nina (zijn zus) is al suuuperveel naar het ziekenhuis mogen gaan, ook voor piepjes in haar oren, voor haar buik en voor haar amandelen. En nu mag ik ein-de-lijk ook eens!” Best wel gemakkelijk, een kind dat graag naar het ziekenhuis en de dokter gaat.
In het ziekenhuis krijgt Arno een koptelefoon op en de opdracht om telkens wanneer hij een piepje hoort een kraaltje in een beker te doen. Met volle focus (kan hij dus wel) doet hij foutloos wat er gezegd wordt. Denk ik toch. Want nadien weet de dokter mij te vertellen dat Arno wel degelijk gehoorverlies heeft. En dat hij intussen waarschijnlijk heel goed geleerd heeft om dit te compenseren door goed de context te lezen.

Oeps. Ik maar denken dat Arno niet luistert. En blijkt nu dat hij mij gewoon de helft van de tijd écht niet hoort. Al die keren dat ik geroepen heb op Arno dat hij ‘moet luisteren!’. Mijn hart valt ter plekke in duizend stukjes. Arm ventje. Waarom heb ik er niet sneller aan gedacht om zijn oren te laten testen? Hoe slecht moet hij zich gevoeld hebben, al die keren dat ik in zijn ogen onterecht naar hem riep? Wat voel ik me een slechte mama… Als we thuis zijn knuffel ik hem plat. En zeg ik sorry tegen hem, voor al die keren dat ik geroepen heb. Ik probeer uit te leggen dat ik nu weet dat hij me soms echt niet hoorde. En dat we zijn oortjes beter gaan maken. Het schuldgevoel krijg ik niet weg geknuffeld maar misschien hoeft dat ook niet. Want ik weet dat dat erbij hoort, bij het ouderschap. En zoals elk gevoel zakt ook dit wel weer weg. En prent ik mezelf nog even in dat ik, net zoals al die andere ouders, mijn best doe. En dat is goed genoeg.

PS: enkele weken geleden koos Arno ervoor om zijn lange haren in te ruilen voor een kort kopje. Ik was fan van de lange haren. Maar nog meer fan van Arno en zijn sterke wil, dus gingen de haren eraf.