(alles is beter als je het in rijmvorm kan zeggen 😊)

Hoe het allemaal begon: ik las in een nieuwsbrief over de podcast Jonaas; een podcast om jongeren en ouders te ondersteunen na een scheiding. Interessant, want ik ging zelf door een scheiding enkele jaren geleden. Maar ik ben niet zo’n podcast-luisteraar (geef mij maar een boek). Dus stuurde ik de podcast door naar mijn lief en naar mijn vriendin Ira (allebei ook ervaringsdeskundigen zoals dat heet).
Zij luisterden wel allebei. En pikten heel wat interessante zaken op. Zo werd Ira getriggerd toen het in de podcast ging over bemiddelen bij echtscheidingen. Ira ging verder op zoek en kwam bij de opleiding tot Familiaal Bemiddelaar terecht van UAntwerpen en UGent.  Ze vertelde me dat ze deze opleiding misschien wel wou volgen, persoonlijk voor zichzelf (‘hoe kan ik omgaan met conflicten?’) en omdat dit ook interessant kan zijn voor haar werk.

En dit triggerde mij dan weer: “Ziet er inderdaad wel een leuke opleiding uit. Sluit ook mooi aan bij mijn ervaring als psychologisch consulent en coach. En dit is ook een mooie manier om mensen verder te helpen. Zou fijn zijn als ik ook op dit vlak iets kan betekenen voor anderen”.

Dus we schreven ons allebei in. Elke vrijdag terug op de schoolbanken op de unief. Voor massa’s theorie: familierecht, erfrecht, sociologie, psychologie, filosofie,… En een hele hoop praktijklessen: trainingsdagen waar we effectief aan de slag gingen als bemiddelaar door heel wat rollenspelen te doen. En oh wat ben ik in mijn element als ik vanuit mijn oprechte nieuwsgierigheid kan doorvragen, onderliggende belangen zichtbaar kan maken en de partijen begrip voor elkaar kan laten opbrengen. De communicatie en verbinding opnieuw herstellen tussen de betrokkenen, zodat ze van daaruit tot goede oplossingen kunnen komen. Oplossingen die werken voor hen allebei. Daar staat, voor mij, bemiddeling voor. Heel leuk om te doen – al ben ik natuurlijk benieuwd hoe dit zal zijn in échte situaties met échte mensen (niet dat mijn medestudenten geen echte mensen zijn, maar je snapt wel wat ik bedoel 😉).

Dit zéér pittige academiejaar (de – best wel zware – opleiding kwam bovenop mijn gezin en werk) sloot ik af met een mooi resultaat (Ira ook trouwens). Dus vanaf nu mag ik mezelf dan ook officieel ‘erkend familiaal bemiddelaar’ noemen (of bijna dan toch, ik moet mijn erkenningsdossier nog in orde brengen).

Deze zomermaanden neem ik bewust wat meer tijd en rust. Ik merk dat deze hersteltijd nu wel even nodig is. En vanaf september start ik met alles in orde te brengen: erkenningsdossier aanmaken, teksten schrijven voor de website, bekijken hoe ik de bemiddeling wil integreren in mijn bestaande aanbod van loopbaanbegeleiding en burnout-coaching, enzovoort.

Wat een nieuwsbrief allemaal wel niet in gang kan zetten 😊