Een tijdje terug waren mijn lief en ik op dagtrip in Mechelen. We delen wel wat interesses (da’s het voordeel wanneer je uw lief op Bumble leert kennen, dan kan je ervanuit gaan dat er wel wat gedeelde interesses zijn) en eentje daarvan is: boeken. Een boekhandel voorbij stappen zit er dus niet in wanneer we samen op stap zijn. Ook in Mechelen zaten we dus al snel in een boekenwinkel.

De volledige tweede verdieping was gevuld met tweedehandsboeken (voelt stiekem een beetje als de hemel voor mij: boeken én tweedehands. Perfecte combo). Na een veel te lange tijd snuisteren kwamen we buiten met enkele boeken om onze beide verzamelingen aan te vullen. Ik kocht onder andere het boek: “Hoe krijgt ze het voor elkaar” van Allison Pearson. Een roman over het chaotische leven van een werkende moeder. De voorloper van mijn boek (“Hoe doen die andere mama’s dat toch?”, over de (onmogelijke) combinatie van moederen en werken) grapte ik, met een foto bij, in een vriendinnen-whatsapp-groepje.

En wat een leuk boek. Grappig, herkenbaar. En zoals dat gaat met goede boeken: het las als een trein. Wanneer een boek eindigt met een dankwoord, lees ik dit ook altijd. Want zo leer je schrijver toch ook een beetje kennen. In dit boek heeft de werkende mama (Kate) een zoontje van bijna 2 jaar. De schrijfster vertelt in haar dankwoord dat dit personage gebaseerd is op haar eigen zoontje, die ze omschrijft als ‘heerlijk hinderlijk’.
Ik dacht wauw. Dat is de perfecte omschrijving van Arno (mijn zoontje)! Heerlijk Hinderlijk. Boenk erop.

Arno is intussen 6 jaar. En zeer aanwezig. In heel zijn zijn. Luid, druk, impulsief. Alles wat hij doet, doet hij vol overgave. Wat hem in alle eerlijkheid soms best wel wat hinderlijk maakt. Zo kan ik niet praten met zijn zus of hij komt ertussen. Of kan ik niet rustig eten zonder dat hij minstens 3 keer wil komen knuffelen. Ook wanneer ik hem in bed steek gaat dat gepaard met de nodige acrobatische toeren. Om nog maar te zwijgen over hoe de badkamer eruit ziet wanneer hij in bad is geweest. Best wel hinderlijk dus. Maar ook o zo heerlijk. Ik ken niemand die zo vol overgave leeft. Hij kan zich volledig verliezen in zijn spel, geeft de beste knuffels met elke vezel van zijn lijf, trekt de meest gekke bekken en praat vol passie alsof hij alles voor de eerste keer meemaakt. Zo’n puur kind. Heerlijk om dit vanaf de eerste rij te mogen meemaken.

Zelfs lachen voor de foto doet ie vol overgave (en misschien niet zo goed zichtbaar op deze foto, maar ja, hij had daarvoor op zijn gezicht getekend) 😊

Mijn heerlijk hinderlijk kind.