Error 404 – Motivation not found. De titel van het gifje dat ik vanmorgen naar mijn lief stuurde, vlak nadat de wekker ging. Ik. Wil. Niet.
En eerlijk: ik wil echt nooit ’s morgens. Klinkt dramatisch, I know. Maar zo voelt het in alle eerlijkheid wel.

Zin in de dag? Niet kunnen wachten om erin te vliegen? Staan springen om aan de dag te beginnen? Bruisend van energie wakker worden?
Dit is me allemaal onbekend. Het moment dat mijn wekker gaat denk ik ‘oh nee, niet weer…’ (wederom dramatisch, ik weet het).

Een tijd lang had ik in mijn toilet een grote poster van Flow magazine hangen met daarop ‘99 things to simplify your life’. Eentje daarvan was: ‘Start je dag met datgene waar je het meest tegen op ziet’. En iedere keer als ik dat las dacht ik: ‘opstaan’. Dat is echt oprecht het moeilijkste aan mijn dag, elke dag weer. Ik heb echt geen zin om aan de dag te starten. Nooit. Zelfs al staat er iets leuk op mijn planning (wat eigenlijk meestal wel het geval is).

Ik moet eerst opstaan (dat doe ik dan maar op wilskracht, want ja, het moet) en aan mijn dag beginnen. En pas dan komt de energie, de zin, de goesting. Zo doe ik mijn job echt super graag. Maar het moment dat mijn wekker gaat zou ik het liefst onder een steen kruipen en nooit meer werken. Maar zodra ik die eerste klant van de dag voor mij heb zitten denk ik weer: ‘hoe leuk is dit!’. Ook weekendjes weg, verjaardagsfeestjes, vriendinnen-dates,… zou ik liefst aan mij willen laten voorbijgaan het moment dat die wekker me weer roept. Tot ik mezelf in gang krijg ’s morgens, dan denk ik weer: ‘hoe leuk!’.

Lastig, frustrerend. Ik weet rationeel dat ik mijn leven leuk vind. Maar dat gevoel krijg ik absoluut niet te pakken wanneer die wekker gaat. Dus eerst starten op wilskracht en ratio. En dat gevoel komt gelukkig later dan wel weer. Elke dag opnieuw, gelukkig maar.

Dit is eigenlijk iets dat ik heel vaak opmerk bij mijn kinderen: ze zeggen (de ene keer al met meer tranen dan de andere keer) vaak ergens geen zin in te hebben (bv om naar de scouts of naar vrienden gaan), tot we daar zijn, dan vinden ze het fantastisch en willen ze ook echt niet meer weg. Heel herkenbaar vind ik dat. Dus misschien is dat gewoon het kind in mij dat van nature uit eerst nog even ‘nee!’ roept? Of misschien heb ik, net zoals mijn kinderen, autisme en dus veel last met overgangen? Wie weet 😉