Gisteren kropen mijn boek en ik om 20u30 in bed. ‘Echt?’ Stuurde mijn lief toen ik zei dat ik al ging slapen. Ja, echt. En dan heb ik alle eerlijkheid nog mijn best gedaan om niet nog een uur vroeger in bed te kruipen, vlak nadat ik de kinderen in bed had gelegd.
De dag ervoor lag ik ook al tegen 21u in bed.

En wanneer de wekker ’s morgens gaat zou ik me liever nog eens omdraaien en me mummie-gewijs helemaal in mijn dekbed wikkelen.

Een klein jaar geleden schreef ik een blogpost over mijn lichaam dat schreeuwt om een winterslaap. Ik las ‘m net zelf nog eens. En dit beschrijft exact hoe ik me ook nu weer voel:

“En ik doe voort. 
Jij doet voort. 
Wij doen allemaal voort. 

Want de wereld draait door. 
Maar stilaan draai ik door.
En jij draait door.
Wij draaien allemaal door.

En intussen doen we voort.

Terwijl het enige dat we nu echt willen en nodig hebben rust is. Pauze. Even stoppen. Opladen.  Met dekentjes, veel dekentjes. En met boeken en thee. Sloten thee.”

Alsmaar voortdoen. Terwijl ons lichaam schreeuwt om rust.
Hoe fijn zou het zijn om te kunnen leven volgens het ritme van de seizoenen? Volop floreren tijdens de lente en zomermaanden. En stilaan naar binnen keren tijdens de herfst en volledig tot rust komen tijdens de wintermaanden. Pas wakker worden wanneer de zon opkomt (dat had dan vandaag om 7u53 geweest in plaats van om 6u45…) en toegeven aan rust en nietsdoen wanneer ook de zon het voor bekeken houdt. Dat zou dan vandaag om 16u49 zijn. Waarom blijven wij maar gewoon verder rat-racen?

Mijn jongste vroeg vanmorgen nog in de bakfiets: “mama, waarom begint school zo vroeg?”. Mijn lichaam wist hier het antwoord niet op. Dus zei ik maar dat ik ook vind dat we te vroeg moeten opstaan… Vanavond kruipen we allemaal weer vroeg in ons bed. Ik voel nu al dat ik het weer nodig zal hebben. Echt? Ja, echt (en dat is oké).