Spoiler: ik kan dat blijkbaar (nog) niet.

Het waren (zijn) drukke weken. Naast mijn werk als psychologisch consulent & loopbaanbegeleider doe ik ook voor een (klein) stukje stagebegeleiding binnen de opleiding Toegepaste Psychologie aan de hogeschool. En aangezien het het einde van het academiejaar is, vallen de stagebezoeken (eindevaluaties) nu.
En dit academiejaar volg ik zelf ook een opleiding, tot familiaal bemiddelaar (pittig!), dus mijn examens vallen…. ook nu.

Het ideale moment om ziek te worden, dacht mijn lichaam begin vorige week. Pinkstermaandag, dus kinderen thuis van school. En ik die een poging wilde wagen om wat te studeren. Want vrijdag (de 13^de!) had ik mijn theorie examen. Maar toen zei mijn lichaam ‘nee’.
Hoofdpijn, spierpijn, doodmoe. Grieperig.

Dus werd mijn studeer-plan lichtjes omgegooid. Ik probeerde de kinderen toch te voorzien van het minimale (eten en kleren) en vroeg hen (nogal duidelijk) om rustig te spelen en mij wat rust te geven (een uiterst moeilijke zaak, toch voor mijn zesjarige die dit letterlijk na 2 minuten alweer vergeten is).
En wat doe ik? Ik probeer tóch het stagebezoek van woensdag al wat voor te bereiden en tóch enkele slides voor mijn examen te bekijken.
Waarop mijn lichaam (uiteraard) nog harder begint te protesteren.

Waarom kan ik niet gewoon naar mijn lichaam luisteren? Het is veel. Het is al wekenlang veel. Mijn lichaam zegt nu meer dan duidelijk: stop nu maar even. Rust maar wat. En hoewel ik zo snak naar die rust denk ik: ‘toch eerst nog even dit en dat en ….’ Waarom toch?

Ik merk dat het werken en studeren niet lukt dus willen of niet, het is tijd om me (even) over te geven en te luisteren naar wat mijn lichaam me vraagt. Kinderen voor een film en ik slapen in de zetel. Anderhalf uur later voel ik me niet echt beter. Maar er moet dadelijk wel eten op tafel staan en de kinderen moeten eigenlijk ook nog in bad. Toch maar weer voortdoen dan.
En wanneer de kidneren ’s avonds om half acht in bed liggen, kruip ik zelf ook onder de wol.
Ik stuur nog naar mijn zus: ‘Ik ga voor een miraculeuze genezing deze nacht’.
Want nog zo’n dag waarop ik niet gewoon kan voortdoen: nee danku!

Na een slechte nacht, waarin ik mijn lichaam voelde vechten tegen welke-ziekte-dit-ook-is, word ik toch een beetje minder belabberd wakker. Ok, dit lukt me wel denk ik. Mijn lichaam probeert me nog steeds te vertellen dat ik gewoon eens even niets moet doen. Maar ik werk en moeder gewoon verder. Zij het op een iets lager pitje. Maar het studeren laat ik toch maar even voor wat het is (ik zorg wel dat ik af en toe eens een blik op de slides werp) en leg vrijdag mijn examen af met watten in mijn hoofd.

In het weekend voel ik me gelukkig weer beter. Kans is groot dat mijn ziek gevoel na 2 dagen over was, als ik maar gewoon even had willen (kunnen?) luisteren naar mijn lichaam. En nu sleepte ik dit bijna een heel week mee.

Leren luisteren naar ons lichaam. Vertragen. Zelfzorg. Voldoende rustmomenten inlassen. Ik kan het allemaal heel goed uitleggen tijdens begeleidingen. Maar dit zelf volop ten harte neemt blijkt toch niet zo eenvoudig.
Achja, ik kan er maar uit leren zeker?

Een foto van zieke ik in de zetel is nu niet zo leuk om te delen. Dus liever deze: een beeld waar ontspanning en vertragen centraal staat. Een goede reminder voor mezelf 🙂