Eindelijk is het – bijna – zover. Eind deze maand verhuizen wij! Naar ons nieuwe huisje, op een pleintje, waar ook de rest van onze village woont. Beter wordt het niet.

Het toeleven / toewerken naar onze verhuis voelde / voelt wel aan als de Processie van Echternach…
Het begon allemaal een goed jaar geleden (ja, zooo lang zijn we intussen aan het wachten…).
In oktober 2024 stuurde mijn zus mij een Facebook bericht door, van een huis recht tegenover haar dat te koop stond.
Toevallig was ik vlak daarvoor ook al gaan kijken naar een ander huis dat daar op het plein te koop stond. Het huis dat ik gaan bekijken was had een heel grote leefruimte. En een nog veel grotere tuin. Veel onderhoud dus, en net dat wou ik eigenlijk liever niet meer (geen groene vingers hier). En op de bovenverdieping was best nog wel wat werk. Ook niet meteen iets voor mij (geen handig Harriëtte hier). Ik wou liever een kleiner (lees: beheersbaarder) en af (lees: niet meer teveel werk) huisje.

Maar slecht was dit huis dat ik bezocht niet, verre van. Gewoon niet voor mij. Dus stuurde ik het door naar een goede vriendin: “Is dit niet iets voor jullie?”. En het leuke is, zij en haar man wonen daar nu intussen een half jaartje 😊

Terug naar het huis dat mijn zus mij doorstuurde. Mijn eerste gedacht was “oei nee”. Niet zo mooi, en best wel veel geld dat ze vragen… Dus ging ik er niet op in. Een paar weken later stond het nog steeds te koop én was de prijs gezakt. Misschien toch eens gaan kijken dan.
En ik moet toegeven: ik was aangenaam verrast. Best wel ruim (maar ook weer niet té) en heel praktisch ingedeeld. En met een ander kleurtje op de muur en wat leuke decoratie valt er zeker wel iets gezelligs en moois van te maken.

Een weekje later ging ik, samen met de kinderen, nog een keer kijken. De kinderen zelf hadden meer oog voor de Bumba knuffels op de kinderkamer maar ik zag ons daar echt wel wonen. Dus deed ik een bod. En na wat over-en-weer onderhandel… was het van mij!

Vanwaar die Processie van Echternach dan denk je? Wel, in oktober zag ik voor het eerst het huis te koop staan, in november ging ik het bezoeken, in december kwamen we overeen over de prijs, eind december werd de aankoop-verkoop belofte getekend. In januari zette ik mijn eigen huis te koop (dat ging gelukkig vlot), in mei werden de aktes voor beide huizen getekend. Dus toen waren we al een half jaar verder en toen…. begon het wachten. Want het huis dat ik kocht was verhuurd. Pas nadat ik eigenaar was, kon ik de opzeg doen. Een opzeg van een half jaar. En intussen komt het einde van dat half jaar stilaan in zicht.

Een jaar later woon ik dus nog steeds niet in onze nieuwe huis. En als er nu één ding is dat ik echt niet heb, dan is het geduld. Ik denk soms dat dit een manier is van het universum om mij te leren wat meer geduld te hebben…. Maar dat blijkt niet echt te lukken. Intussen ben ik het wachten zo beu dat ik in de herfstvakantie al gestart ben met verhuizen. Alles wat al verhuist kon/kan worden staat intussen bij mijn broer en mijn ouders thuis. Efficiënt? Nee, zeker niet. Zinvol? Alles behalve. Noodzakelijk? Helemaal niet. Maar goed voor mijn gemoed en mentaal welzijn? Absoluut.